Archiwum
Charakterystyka, podział i możliwości produkcyjne trwałych użytków zielonych (TUZ)
Kazimierz Grabowski; Katedra Agrotechnologii i Agrobiznesu, UWM w Olsztynie
Trwałe użytki zielone są elementem przestrzennym krajobrazu rolniczego i zajmują na świecie ponad 3 mld ha powierzchni, co stanowi powyżej 23% obszarów lądowych. W ciągu ostatnich 30-tu lat obserwuje się znaczące zmniejszenie powierzchni obszarów trawiastych w Europie i Polsce. Do przyczyn takiego zjawiska można zaliczyć: zmniejszenie populacji bydła, zwłaszcza krów mlecznych, zwiększenie udziału koncentratów w żywieniu zwierząt, przekształcanie użytkowanych łąk i pastwisk na grunty orne, zaprzestanie użytkowania tych gruntów, zwiększenie koncentracji gospodarstw rolnych, żywienie pełnoporcjowe (TMR) krów mlecznych, zachowanie różnorodności biologicznej i in. Trwałe użytki zielone stanowią 77,4% powierzchni paszowej kraju (Wasilewski i Barszczewski 2011). Są one źródłem tanich, naturalnych i wartościowych pasz – zielonki latem, a siana, kiszonki, sianokiszonki i suszu – zimą. Ich udział w dawce pokarmowej dla bydła wynosi od 50% w gospodarstwach wysokoprodukcyjnych do 100% w gospodarstwach ekstensywnych. Pasze z trwałych użytków zielonych są bogate w karoten, witaminy, makro- i mikropierwiastki i inne substancje, których obecność zwiększa wartość odżywczą mleka i jego przetworów. Ponadto są niezastąpione, zwłaszcza w niskonakładowych systemach produkcji (np. ekologicznym lub ekstensywnym chowie bydła (Jankowska-Huflejt 2016).
Pozostało 90% tekstu
Artykuł został opublikowany w Hodowcy Bydła 3/2022. Kup to e-wydanie (12,00 zł) TUTAJ.
Czas realizacji zamówienia: do 2 dni roboczych
