Archiwum

Martyna Wilk; Katedra Żywienia Zwierząt i Paszoznawstwa, Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu

Zakiszanie biomasy roślinnej jest jedną z najlepszych metod przedłużających termin przydatności pasz stosowanych w żywieniu zwierząt gospodarskich. Kiszonką nazywamy każdy materiał roślinny poddany procesowi fermentacji w warunkach beztlenowych z udziałem epifitycznych mikroorganizmów, które naturalnie zasiedlają liście roślin uprawnych. Koncentracja składników pokarmowych w otrzymanej kiszonce zależy m.in. od: gatunku i odmiany zakiszanej rośliny, zabiegów agrotechnicznych, nawożenia gleby, warunków pogodowych w trakcie wegetacji roślin, terminu zbioru, fazy dojrzałości, technologii zbioru i konserwacji oraz użytych dodatków kiszonkarskich. Materiał roślinny poddawany zakiszaniu powinien charakteryzować się: zawartością suchej masy rzędu 250-380 g/kg (w zależności od rodzaju zakiszanej biomasy), niską pojemnością buforową oraz wysoką koncentracją węglowodanów rozpuszczalnych w wodzie.  Sianokiszonka to rodzaj kiszonki przygotowanej z roślin podsuszonych o zawartości suchej masy na poziomie 40-60%. Ważnym aspektem podczas produkcji sianokiszonki jest odpowiedni czas zbioru zielonki. Sianokiszonki zawierają więcej włókna (frakcji NDF i ADF) niż kiszonka z kukurydzy. Należy pamiętać, że zielonka zebrana zbyt późno charakteryzuje się mniejszą ilością białka ogólnego, a zarazem wyższym poziomem włókna i nie nadaje się do produkcji sianokiszonki. Grube części łodyg uniemożliwiają zapewnienie warunków beztlenowych, co generuje ryzyko rozwoju pleśni oraz wtórnego zagrzewania paszy. Sianokiszonka z powodzeniem może zastąpić siano, jej wyjątkową zaletą jest przede wszystkim skrócony czas schnięcia na polu, dzięki czemu minimalizowane jest ryzyko związane ze zmianami warunków pogodowych.

Pozostało 90% tekstu

Artykuł został opublikowany w Hodowcy Bydła 5/2022. Kup to e-wydanie (12,00 zł) TUTAJ.

Czas realizacji zamówienia: do 2 dni roboczych