Archiwum
Zalety i wady fermowego oraz ekstensywnego chowu drobiu
Anna Zalewska 1, Patrycja Ciborowska 1, Monika Michalczuk 2, Damian Bień 2
1 Koło Naukowe Hodowców Zwierząt Gospodarskich przy WHBiOZ SGGW w Warszawie
2 Katedra Hodowli Zwierząt, Instytut Nauk o Zwierzętach, SGGW w Warszawie
System utrzymania drobiu jest pierwszym wyborem, przed którym na początku swojej działalności staje producent – rolnik. Poza genotypem, to właśnie warunki środowiska mają istotny wpływ m.in. na uzyskane wyniki produkcyjne. Obecnie produkcja drobiarska prowadzona jest zarówno w systemie intensywnym, półintensywnym jak i ekstensywnym, a każdy z nich wiąże się z możliwością napotkania swoistych wad i zalet. Różnice te można zaobserwować, także pod względem ekonomicznym (Bailey 2010, Sosnówka-Czajka i Skomorucha 2020). Czy można zatem jednoznacznie określić, który system jest lepszy, który wybrać i dlaczego? Chów ekstensywnyEkstensywny chów drobiu opiera się głównie na małych stadach, od kilkunastu do kilkudziesięciu sztuk, gdzie ptaki mają swobodny dostęp do wybiegów. Produkcja ta ma za zadanie zaspokoić głównie potrzeby własnego gospodarstwa. Ewentualne nadwyżki sprzedawane są poza gospodarstwo i stanowią dodatkowy dochód (Radziewicz 2009, Wilkanowska 2016). W Polsce przyzagrodowy chów drobiu znany jest od zawsze i pomimo dynamicznego rozwoju rolnictwa, rolnicy, czy też mieszkańcy wsi wciąż chętnie korzystają z tego systemu utrzymywania ptaków (Bancewicz 2020). Do chowu ekstensywnego na terenie naszego kraju wykorzystuje się większość gatunków drobiu, m.in. kury, kaczki, gęsi, czy perlice (Batorska i wsp. 2021). Warto jednak zwrócić uwagę na wybór rasy lub linie genetyczne ptaków, które mają być przeznaczone do odchowu (Ryc. 1). Powinny dobrze wykorzystywać przestrzeń wybiegu, być odporne na warunki klimatu i choroby (Batorska i wsp. 2021). Mimo tego, że szybkorosnące mieszańce, również mogą być odchowywane w sposób ekstensywny (np. kurczęta rzeźne), to często przewagę w tej kwestii mają wyselekcjonowane przez firmy drobiarskie linie wolno rosnące – przystosowane do chowu z dostępem do wybiegu oraz tzw. rasy rodzime. Jest to podyktowane ich dobrym przystosowaniem do miejscowych warunków środowiskowych, które często są problematyczne. Dodatkową zaletą jest możliwość utrzymywania stad posiadając ubogie zasoby paszowe – drób ras rodzimych doskonale wykorzystuje naturalne żerowiska, często trudno dostępne (Szulc 2011, Skomorucha i Sosnówka-Czajka 2015, Dal Bosco 2021).
Pozostało 90% tekstu
Artykuł został opublikowany w Hodowcy Drobiu 4/2022. Kup to e-wydanie (12,00 zł) TUTAJ.
Czas realizacji zamówienia: do 2 dni roboczych
