Archiwum

Kyle Brown

Śruta sojowa (SBM) jest najpowszechniej stosowanym źródłem białka w paszach zwierzęcych i stanowi około dwóch trzecich całkowitej światowej produkcji surowców białkowych pochodzenia roślinnego. Zwykle uznawana jest za wysokiej jakości białko roślinne oraz posiada korzystny profil aminokwasowy, zawierający wszystkie niezbędne aminokwasy potrzebne do wzrostu i rozwoju zwierząt.

     Aby zmaksymalizować potencjał wzrostu u młodych indyków, poziom białka w paszy do 6 tygodnia życia powinien wynosić od 24 do 28%. Aby osiągnąć ten cel w odniesieniu do białka surowego, udział śruty sojowej w paszy może sięgać 50% lub więcej, zwłaszcza w przypadku pasz opartych w całości na surowcach roślinnych. Tak wysoka zawartość SBM zapewnia zaspokojenie zapotrzebowania na aminokwasy, może ona jednak stanowić inne wyzwanie dla osób układających receptury (Leeson i Summers 2009).

     Jedną z obaw przy stosowaniu wysokich poziomów śruty sojowej jest to, że wszelkie zaobserwowane wahania w zawartości składników pokarmowych będą miały większy wpływ na skład gotowej paszy niż w przypadku surowców o niskim udziale. Te wahania powodują wyzwania związane z tym, że wartości matrycy stosowane w recepturach mogą niedokładnie odzwierciedlać skład surowca, co może prowadzić do formułowania nadmiernej lub niedostatecznej ilości SBM, co z kolei może mieć negatywny wpływ na wyniki produkcyjne drobiu (Brown 2021). Poza zmiennością składników pokarmowych SBM przy wysokich poziomach w paszy może również wnosić czynniki antyżywieniowe (ANF), które niekorzystnie wpływają na wzrost i rozwój drobiu (Blanch 2020ab).

     Jedną ze strategii żywieniowych mających na celu złagodzenia negatywnych skutków związanych z wahaniami zawartości składników pokarmowych oraz czynników antyżywieniowych z soi w paszach typu starter dla indyków jest dodanie białka sojowego poddanego obróbce enzymatycznej zamiast śruty sojowej. Większość technologii przetwarzania SBM wiąże się z ryzykiem degradacji białka pod wpływem ciepła, co obniża wartość żywieniową tego surowca paszowego. Opatentowany przez Hamlet Protein proces skutecznie redukuje poziom czynników antyżywieniowych z soi bez szkody dla profilu aminokwasowego, aby zapewnić alternatywny surowiec białkowy wysokiej jakości. Choć wcześniejsze badania wykazały korzyści płynące z zastąpienia części śruty sojowej w paszy białkiem sojowym poddanym obróbce enzymatycznej w celu ograniczenia czynników antyżywieniowych w gotowych paszach dla młodych brojlerów, badania poddające ocenie te typy produktów w odniesieniu do młodych indyków są ograniczone.

     W artykule przedstawiono wyniki badań eksperymentalnych przeprowadzonych na młodych indykach żywionych paszami uzupełnionymi o rosnące poziomy białka sojowego poddanego obróbce enzymatycznej, które zaprezentowano na dorocznym spotkaniu Poultry Science Association w 2021 roku (Brown i in. 2021). Celem tego badania była ocena wpływu zwiększenia poziomu białka sojowego poddanego obróbce enzymatycznej (ESP) na wyniki produkcyjne młodych indyków w wieku 42 dni oraz określenie optymalnej dawki żywieniowej przy użyciu analizy regresji kwadratowej.

Ocena białka sojowego poddanego obróbce enzymatycznej w paszach dla młodych indyków

     480 jednodniowych indyczek Nicholas Select umieszczono w kojcach i żywiono jedną z czterech metod: grupa 1) kukurydza-SBM +0% ESP (grupa kontrolna); grupa 2) kukurydza-SBM +5% ESP; grupa 3) kukurydza-SBM +10% ESP; grupa 4) kukurydza-SBM +20% ESP. W każdej z tych grup zwiększano zawartość ESP kosztem SBM. Młode indyczki żywione były dwufazowym programem żywienia składającym się z fazy starter (0-21 dni) i fazy grower (21-42 dni). Pasze w każdej fazie były opracowane w taki sposób, aby były izokaloryczne i zawierały podobne proporcje aminokwasów w stosunku do strawnej lizyny oraz zawierały egzogenną fitazę i ksylanazę. 

     Włączenie ESP do paszy w celu zastąpienia części SBM miało pozytywny wpływ na wyniki wzrostu młodych indyczek zarówno w fazie starter, jak i w fazie grower. Chociaż nie było to statystycznie istotne, włączenie ESP w ilości 10% przez 21 dni doprowadziło do liczbowej redukcji FCR w diecie starter o około 1,5 punktu (rys. 1).

Oceniając masę ciała w 21 dniu, odnotowano liczbowy wzrost o około 2% przy zastosowaniu 10% ESP w porównaniu do paszy kontrolnej kukurydza-SBM. W dalszej ocenie regresja wielomianu kwadratowego wykazała prawie istotny trend (p=0,06) dla masy ciała w 21. dniu z punktem zwrotnym przy poziomie 9,91% ESP (rys. 2).

Podczas fazy grower włączenie ESP poprawiło wykorzystanie paszy o około 5 punktów w porównaniu z paszą kontrolną opartą na kukurydzy i SMB, niezależnie od udziału. Dalsza ocena FCR w fazie grower za pomocą kwadratowej regresji łamanej wykazała prawie istotny trend (p=0,09) z punktem zwrotnym przy poziomie 5,9% ESP (rys. 3).

Podczas obu faz żywienia korzyści płynące z zawartości 10% ESP w diecie starter i około 6% ESP w fazie grower wskazują, że udział SBM należy zredukować do mniej niż 40% w przypadku paszy dla młodych indyków w celu ograniczenia czynników antyżywieniowych soi.

     Podsumowując, dane te wskazują na korzyści płynące z włączenia ESP w celu zastąpienia części SBM w paszy dla młodych indyków do 42 dnia życia.

kontakt: 

Dawid Kołacz

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..

+48 602 735 444