Archiwum

10 czerwca odbyło się webinarium zorganizowane przez U. S. SOY pt.: „Turkey Nutrition Excellence Seminar with North Carolina State University Experts” („Doskonalenie żywienia indyków z udziałem ekspertów z Uniwersytetu Stanowego Karolina Północna”).

     Aby umożliwić odbiorcom z całego świata udział w seminarium, odbyło się ono w formie on-line (za pośrednictwem aplikacji Zoom). Nad techniczną sprawnością przebiegu całego wydarzenia czuwał Albert Roda, specjalista The U. S. Soybean Export Council (USSEC). Natomiast webinarium zostało zainicjowane przez Jerzego W. Kosieradzkiego, dyrektora USSEC na obszarze północno-wschodniej części Europy. Przywitani zostali wszyscy uczestnicy i mówcy, a także poinformowani zostali o możliwości zadawania pytań. Przekazano również uwagi techniczne dotyczące zdalnej formy webinarium.

     Jako pierwszy wystąpił dr Chongxiao (Sean) Chen, który zaprezentował temat: „The effect of nutrition on turkey gut protozoa” („Wpływ żywienia na populację pierwotniaków w przewodzie pokarmowym indyków”). Początkowo amerykański naukowiec przybliżył, jak kluczowe znaczenie w chorobach pasożytniczych odgrywa żywienie – stanowi ono jeden z głównych czynników zapobiegających zakażeniom pierwotniaczym, ale również sprzyjający (Rys. 1). Badacz podał, że najczęściej u indyków występują następujące gatunki pierwotniaków: Tetratrichomonas gallinarum, Histomonas meleagridis, Cochlosoma anatis, Emeria, które powodują wielomilionowe straty finansowe producentom drobiu (Rys. 2). Szczegółowo omówiono także przyczyny występowania chorób, objawy oraz ich transmisję.

     Kolejnym punktem wystąpienia C. Chena było wskazanie jaki postęp nauka oraz firmy paszowe na całym świecie zrobiły w kierunku kreowania nowych dodatków paszowych i zwiększenia ich produkcji, które mogłyby wspomóc walkę z występowaniem chorób pasożytniczych u indyków oraz poprawić funkcjonowanie ich układu pokarmowego (węglowodany funkcjonalne, ekstrakty z roślin, składniki mineralne, kwasy tłuszczowe, kokcydiostatyki, probiotyki, prebiotyki, postbiotyki oraz łączenie tych składników). W podsumowaniu podkreślił, że w dobrym kierunku idą badania nad wprowadzeniem szczepień przeciwko kokcydiozie oraz iż kluczem do sukcesu jest dobra relacja na polu nauka-praktyka produkcyjna, praktyka produkcyjna-nauka (Rys. 3).

     Kolejne wystąpienie pt.: „Optimal amino acid profile for commercial turkeys (including methionine + cystine and BCAA)” („Optymalny profil aminokwasowy u indyków produkcyjnych (w tym metionina, cystyna i BCAA))” zostało wygłoszone przez dr Peter’a R. Ferketa. Badacz wystąpienie rozpoczął od przybliżenia podziału aminokwasów (AA) na: niezbędne w żywieniu indyków, warunkowo niezbędne oraz nieistotne (Tab. 1). Naukowiec przedstawił czynniki wpływające na zapotrzebowanie na AA u ptaków:

• czynniki związane z zarządzaniem, które ograniczają potencjał genetyczny indyków (nadmierna obsada ptaków, nieodpowiednia wysokość karmidła, niewłaściwe oświetlenie, przeciągi, nieodpowiednia forma paszy, nieodpowiednia koncentracja aminokwasów w paszy);
• stres spowodowany nadmiernym ciepłem lub zimnem (wpływa na pobranie paszy, powoduje stres metaboliczny, wpływa na zdrowie jelit oraz strawność i biodostępność AA);
• choroby jelit (pogorszenie strawności i biodostępności AA, zwiększenie zapotrzebowania na treoninę w stosunku do lizyny);
• nieodpowiedni poziom AA w dietach o niskiej zawartości białka surowego (w miarę zwiększania ilości leucyny w diecie należy zwiększać poziom izoleucyny; zwiększenie ilości waliny i izoleucyny poprawia wydajność mięsa z piersi przy niskiej ilości leucyny, zwiększenie ilości leucyny zmniejsza wydajność mięsa z piersi).

     Kończąc wystąpienie amerykański naukowiec przekazał kilka zaleceń:

• istotne jest określenie celu produkcji, który ma największe znaczenie ekonomiczne dla podjętej działalności i zastosowanie zaleceń dotyczących aminokwasów w żywieniu, które najlepiej spełniają te założenia;
• należy określić zapotrzebowanie na lizynę dla indyków w celu uzyskania zysków ekonomicznych oraz dobrych wyników produkcyjnych ptaków i odpowiedniej wydajności mięsnej;
• istotne jest także określenie poziomu wszystkich pozostałych AA w stosunku do lizyny;
• należy oszacować lub określić zapotrzebowanie na aminokwasy dla każdego składnika i aktualizować recepturę tak często, jak jest to wykonalne ze względów praktycznych.

  Trzeci temat dotyczył struktury paszy sypkiej, czyli preferencji indyków odnośnie rozdrobnienia materiałów śrutowanych („Structure of mesh feed – GMD preferences of hammermilled (shredded) raw materials”). Dr Adam C. Fahrenholz porównał efekty płynące z różnej wielkości formy paszy (Tab. 2).

     Amerykański naukowiec podał, że preferencje indyków, co do wielkości cząstek paszy, zależą przede wszystkich od wielkości ich dzioba i mechanoreceptorów w dziobie. W związku z tym, kondycjonowanie dziobów (przycinanie górnej części dzioba) może znacząco wpłynąć na żywienie ptaków poprzez zmniejszenie wielkości dzioba i liczby mechanoreceptorów. W konsekwencji indyki z mniejszymi dziobami mogą mieć większe ograniczenia w pobieraniu paszy. Zwłaszcza że kiedy wzrasta spożycie paszy (FI) na jednego ptaka, zaleca się podawanie indykom paszy o większych cząstkach. W przypadku, gdy ptaki otrzymują paszę zawierającą większą ilość drobnych cząstek, pasza ta nie jest odpowiednio wykorzystywana, a to przekłada się negatywnie na FI, końcową masę ciała i współczynnik wykorzystania paszy (FCR).

     Negatywny wpływ rozdrobnionej paszy na wyniki produkcyjne indyków spowodował, że celem przemysłu paszowego stało się ograniczenie ilości drobin w paszy. Można tego dokonać na przykład poprzez minipelletowanie lub mikropelletowanie paszy w fazie startowej. Obie techniki mielenia paszy zmniejszają ilość drobnych cząstek w paszy, co może poprawić wyniki produkcyjne. Jednakże, minipelletowanie paszy wymaga specjalnych matryc młyna do pelletu, a zatem dodatkowych nakładów finansowych. Dlatego też w celu zmniejszenia ilości drobin w paszy podawanej ptakom można zastosować inne metody. Stosowanie dodatków paszowych (np. lepiszczy – spoiwa łączącego materiały sypkie w jednolitą masę), zmianę składu paszy (np. zwiększenie udziału pszenicy) oraz zarządzanie procesem mielenia paszy (np. wydajność i temperatura kondycjonowania młyna do granulowania). 

     Ponadto dr Adam C. Fahrenholz przytoczył najnowsze badania naukowe potwierdzające korzystny wpływ większych cząstek paszy na indyki:

• indyki karmione paszą o zwiększonych cząstkach (z 380 do 606 μm) lepiej pobierały paszę, miały wyższe przyrosty masy ciała, a masa żołądka wzrastała wraz z wielkością cząstek; ponadto jednorodność paszy była gorsza w przypadku małych cząstek (Favero i in. 2009);
• na skutek żywienia paszą o zwiększonych cząstkach (z 380 do 606 i 806 μm) poprawie uległa strawność suchej masy i tłuszczu surowego (Favero i in. 2014);
• poprawa jakości granulatu poprzez zmniejszenie ilości drobnych cząstek w paszy może poprawić wyniki odchowu indyków rzeźnych (Flores i in. 2021).

     Ostatni speaker, dr Jesse L. Grimes, omówił treści dotyczące wpływu naturalnie występujących mykotoksyn na wyniki produkcyjne indyków („The effect of naturally occurring mycotoxins on turkey performance”). W wielu raportach badawczych mykotoksyny stosowane w doświadczeniach, które były syntetycznie wytworzone lub oczyszczone, okazywały się mniej toksyczne niż mykotoksyny występujące naturalnie. Podawanie ptakom paszy z naturalnie występującymi w niej mykotoksynami, stanowi istotny i aktualny problem, z którym boryka się przemysł drobiarski. Występowanie mykotoksyn w paszach (zwłaszcza w ziarnach) jest powszechne. Niektóre z nich mogą być nawet jeszcze niepoznane. Mimo że monitorowanie i kontrola składników paszy może pozwolić na wyeliminowanie najwyższych poziomów mykotoksyn z procesu produkcji paszy, każdego roku produkuje się i podaje ptakom wiele ton paszy, która zawiera mykotoksyny w mniejsych stężeniach. Indyki narażone na przewlekłe, chociaż niskie dawki mykotoksyn w diecie, mogą osiągać mniejszą wydajność. Dlatego też zalecane są dodatki paszowe na przykład w formie środków sekwestrujących, mających zdolność „wyłapania” substancji w środowisku przez inną substancję. W tym przypadku, środki te wiążą się z mykotoksynami w celu zmniejszenia lub zapobieżenia ich toksycznemu działaniu na indyki. Środki sekwestrujące, przeciwzbrylające lub wiążące granulki obejmują węgiel aktywny, bentonity są przykładami środków, które mogą wiązać mykotoksyny w przewodzie pokarmowym, zapobiegając w ten sposób ich wchłanianiu. Wszystkie te dodatki paszowe są rekomendowane przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) i uznane za bezpieczne (generally recognized as safe – GRAS). Jednak efekt ich działania może być różny. Podsumowując wystąpienie, naukowiec podał, że nadal konieczne jest regularne monitorowanie zanieczyszczenia pasz mykotoksynami oraz ciągłe pobieranie próbek ziarna i paszy do analiz. Powtórzył, iż naturalnie występujące mykotoksyny mają negatywny wpływ na wydajność i zdrowie indyków, nawet jeśli występują w niewielkich ilościach. Wpływ dodatków paszowych może być zmienny i należy cały czas prowadzić w tym kierunku dalsze badania, gdyż mykotoksyny w paszach stanowią globalny problem i mimo upływu lat, nadal nie potwierdzono skutecznej metody w walce z toksynami.

     Kończąc webinarium, J. W. Kosieradzki moderował dyskusję, która była niezwykle owocna. Do naukowców z Uniwersytetu Stanowego Karolina Północna pytania kierowali nie tylko słuchacze z Polski, ale również z innych regionów świata. 

     Żywienie indyków stanowi poważne wyzwanie dla nauki oraz praktyki i wciąż jest wiele badań niezbędnych, aby je usprawnić. W związku z tym, żywieniowcy podejmują działania na różnym polu, mając na celu jednocześnie polepszenie efektywności produkcji indyków oraz poprawę zdrowotności ptaków.